Je wordt er gek van dat je hoofd zo vol zit. Ook buiten het ziekenhuis of de praktijk spoken je patiënten bijna continu door je gedachten. Heb je die ene casus duidelijk genoeg overgedragen? Heb je het beleid van je supervisor wel goed uitgevoerd? Wat zal je morgen bij de overdracht te horen krijgen over het beloop van patiënt X? Je stapt nog onrustig je bed in. Je valt dan wel snel in slaap omdat je uitgeput bent, maar als je tussendoor maar heel even wakker wordt sta je direct weer “aan”. Gedachten over patiënten razen door je hoofd en je voelt de spanning je lijf in kruipen als je denkt aan de volle poli die je over een paar uur al weer te wachten staat.

De lange, volle dagen zijn al pittig, maar daar komt ook nog van alles bij en dat is juist zo slopend. De coassistent die nét deze weken mee moet lopen, dat nieuwe protocol waarover je je in de avond nog moet inlezen en het wekelijkse onderwijs wat je op je vrije dag moet voorbereiden. Je voelt je bijna altijd moe, en hebt vaak geen energie meer voor om ’s avonds of in het weekend nog gezellig te doen.

Continu beoordeeld worden. Door die kritische supervisor, de bitse verpleegkundige, die dwingende patiënt en ook de maatschappij die van je lijkt te eisen dat je als dokter nooit fouten maakt. Er is die voortdurende spanning dat je ieder moment door de mand kunt vallen of een fout zult maken. En dan dat eindeloze gepieker en die schaamte als er iets niet helemaal goed is gegaan, over wat je anders had moeten doen, wat je beter had kunnen zeggen.

Je vriend is altijd op tijd thuis. Je vriendinnen werken parttime. Maar bij jou lijkt het woord privé uit je “werk-privé-balans” verdwenen. Terwijl zij gezellig met elkaar op het terras zitten, zit jij alwéer tussen de witte muren van het ziekenhuis of de praktijk voor de zoveelste dienst deze maand. Het maakt je onzeker, trekt het leven zo niet veel te snel voorbij? De mooie boeken blijven ongelezen, dat sporten komt er maar niet van en je nieuwe neefje zie je veel te weinig. Maar je wílt niet stoppen…toch? Tegelijkertijd weet je ook niet hoe je het anders zou moeten doen.