Het is donderdagmiddag, vijf over vijf. Na een drukke werkdag ben je, moe maar voldaan, je tas aan het inpakken om naar huis te gaan. Dan loopt de assistente binnen. Mevrouw V. heeft gebeld. Ze heeft een vervelend gesprek gehad met de buurvrouw en is nu helemaal van slag. Ze móet je spreken, anders gaat het echt niet goed en kan ze niet voor zichzelf instaan. Je zucht. Voelt je voor het blok gezet. Dit is nu al de zoveelste keer deze maand. Het liefst zou je hard weg willen lopen en doen alsof je het verzoek van de assistente niet gehoord hebt. Je voelt je machteloos en gefrustreerd zet je je tas weer neer.

Daar staat hij dan. De mail waarvan je hoopte dat hij niet zou komen. “Verklaring ARBO-arts, graag z.s.m. opsturen.” vermeldt de onderwerp-regel. Je begrijpt nog steeds niet hoe ze het heeft gedaan, maar mevrouw Z. heeft je gisteren laten beloven dat je een verklaring voor de ARBO-arts gaat opstellen. Een verklaring waarin je stelt dat mevrouw Z. echt niet kan werken vanwege chronische pijnklachten. Je voelt een knoop in je maag. Je staat eigenlijk helemaal niet achter die brief. Je voelt nu al dat je haar niet kunt overtuigen, en dat je in een gigantisch conflict terechtkomt als je dit met haar probeert te bespreken. Snel klik je de mail weg en richt je je aandacht op je volgende patiënt. Je ademhaling zit echter nog steeds hoog in je borst…

“Maar ik had gewoon éven wat extra nodig, omdat ik zo’n stress had om de examens van mijn zoon.” glimlacht mw. W. vriendelijk terwijl ze voor de zoveelste afspraak op rij om extra oxazepam vraagt. Je weet dat je het niet zou moeten voorschrijven omdat ze verslaafd is, maar dit onderwerp is niet bespreekbaar met haar. Je voelt je klemgezet en voor het karretje gespannen. Zuchtend schrijf je het recept uit en je hoort jezelf zeggen: “maar dan nu écht voor de laatste keer.”

Je zei altijd dat je je werk zo goed kon loslaten. Maar sinds mevrouw X. in de praktijk is, neem je haar wél mee naar huis. Ze is bij je als je boodschappen doet, als je kookt en ze houdt je uit je slaap. Met hartkloppingen lig je in bed en vraag je je af of ze de volgende ochtend nog wel in leven zal zijn. Eigenlijk hoort ze al lang bij de GGZ in behandeling te zijn. Maar nog afgezien van de lange wachttijden, heeft mevrouw X. geen vertrouwen meer in de GGZ. Wel in jou, maar dan ook alleen in jou. Die verantwoordelijkheid drukt zwaar op je schouders en je voelt je daar heel erg alleen in staan.