Super trots was ik op mijn opleidingsplek bij de anesthesiologie…ik ging intensivist worden! Ik zette altijd mijn beste beentje voor, daar was ik als anios al mee begonnen. Ik wilde laten zien dat ik die opleiding verdiende, was een harde werker, geen aansteller. Mijn patiënten laten voelen dat ik er altijd voor ze was, op elke vraag moest ik een antwoord hebben. Onbewust deed ik ontzettend mijn best om te voorkomen dat er ook maar iemand teleurgesteld in me zou zijn. Ik maakte lange dagen en zat vaak met opgetrokken schouders achter mijn bureau alle ontslagbrieven zo perfect te schrijven dat ze zeker zonder commentaar van mijn opleider terug zouden komen.

Ondertussen kostte mijn werk me steeds meer energie en was ik héél vaak moe. Ik begon me zelfs af te vragen of dit werk wel bij me paste. Ik telde de dagen af tot het weekend was, en als het dan eindelijk tijd was ik me eindelijk kon ontspannen begon ik me op zondagochtend alweer langzaam druk te maken over de week die voor me lag. Ik voelde me steeds vaker gejaagd, en slikte de maximale dag (week!) dosering paracetamol tegen de spanningshoofdpijn. Hoewel ik het goed wist te verbergen voor mijn collega’s en opleiders voelde ik me vaak onzeker en zat ik helemaal niet lekker in mijn vel.

Na twee jaar realiseerde ik me dat ik als anesthesioloog-intensivist niet gelukkig ging worden en besloot een ander pad in te gaan. Ik ruilde mijn opleiding anesthesiologie in voor die tot psychiater en schematherapeut. In de jaren die volgden leerde ik ontzettend veel over het bereiken van positieve veranderingen bij cliënten. Maar door mijn opleiding en door diverse trainingen en coachingstrajecten leerde ik misschien nog wel meer over mezelf. Ik hoef nu namelijk niet meer te doen alsof ik alles perfect onder controle heb, maar kan gewoon mezelf zijn en laten zien. Wat een opluchting! En het grappige is: ik ben er een betere arts door geworden. Ik ben namelijk niet meer die dokter waarvan ze zich afvragen (is me echt een keer gevraagd) “of het wel goed gaat” als ik langs ze heen raas door de wachtkamer, maar de arts die weet hoe het voelt om het altijd goed te willen doen, en die ze vanuit ervaring kan laten zien dat het anders kan.

De afgelopen jaren heb ik veel artsen begeleid als supervisor en intervisiebegeleider zag ik steeds vaker artsen met precies dezelfde dingen worstelen als ik zelf al die jaren heb gedaan. Daarom ben ik gestart met mijn coachingspraktijk, om voor jonge artsen die coach te zijn die ik zelf graag had willen hebben.