Mijn handen zijn bezig met de preischotel, maar mijn hoofd is nog achter de computer. Een uur geleden opende ik een mail van mijn promotor. “Let even op je schrijfstijl, ik merk veel slordigheden. Er is zeker nog verbetering mogelijk op dit vlak.” Oef… Zijn reactie op de laatste versie van mijn artikel voelt als een stomp in mijn maag.

Wijdbeens en met een veel te grote joggingbroek loopt hij je spreekkamer in. Knappe vent wel, slim, ergens in de twintig. Steunend op zijn arm klimt hij een beetje onhandig op de onderzoeksbank. “Ik had echt gehoopt dat de pus er vanzelf zou uitkomen als ik die natte, warme, washand er lang genoeg op zou leggen, maar helaas…”. Hij slaakt een diepe zucht: “Wat nu?”.

Een uitpuilende to-do lijst. Drie patiënten op de Eerste Hulp. Labuitslagen die maar niet binnenkwamen en een enorme stapel ontslagbrieven. En dan was het ook nog sushi-avond voor alle collega’s bij haar thuis, dus mijn supervisor (aios kindergeneeskunde, ik was co-assistent) moest echt om half zes het ziekenhuis uit lopen.

Ik bukte en pakte haar lieve, gefrustreerde hoofdje van mijn dochter tussen mijn handen. “Je hoeft niet altijd te winnen. Het is juist goed om fouten te maken, want daarvan leer je en word je beter.” Zojuist was mijn Iphone bijna in de wc verdwenen.