Druk, druk, druk…de wijze les van een (bijna) kinderarts.
Een uitpuilende to-do lijst. Drie patiënten op de Eerste Hulp. Labuitslagen die maar niet binnenkwamen en een enorme stapel ontslagbrieven. En dan was het ook nog sushi-avond voor alle collega’s bij haar thuis, dus mijn supervisor (aios kindergeneeskunde, ik was co-assistent) moest echt om half zes het ziekenhuis uit lopen.
Natuurlijk klopte er op dat moment een verpleegkundige aan; of ze tijd had voor een gesprek met de ouders van de kleine Michael? Ik werd er onrustig van en schoof heen en weer op mijn kruk. Hoe moesten we dit nu allemaal af krijgen? Hoe kon ze ooit op tijd zijn voor die sushi-avond? Mijn supervisor keek de verpleegkundige vriendelijk en kalm aan. “Natuurlijk, zeg maar dat ik er over 10 minuten ben.” Vol bewondering (en verwondering) keek ik haar aan.
“Hoe doe je dat?”, dacht ik hardop, “Je hebt nog zoveel te doen, hoe blijf je zo rustig?” Ze keek me aan terwijl ze nadacht over hoe ze haar antwoord ging formuleren. “Weet je, Marieke”, zei ze, “Ik heb afgeleerd om met duizend dingen tegelijk bezig te zijn. Ik concentreer me op de taak die nu voorhanden is, vooral als het gaat om een gesprek met de ouders van een patiënt. Zodra ik de kamer inloop, ben ik daar met mijn volledige aandacht. Bij die ouders, bij die ene patiënt. Niet bij het gesprek wat ik net heb gevoerd, niet bij het gesprek nog moet komen. En niet bij al het werk wat nog op me ligt te wachten. Dat geeft mij rust, en de ouders ook. En weet je? Gesprekken zijn nu zelfs sneller klaar dan toen ik dit nog niet deed, omdat de ouders zich echt gehoord voelen.”
Het klopte wat ze zei. Ik liep nu al een aantal weken met haar mee en de gesprekken die ze voerde – met vaak emotionele en gestreste ouders – verliepen altijd rustig. Ze straalde kalmte uit. Ze luisterde echt, en nam alle tijd voor vragen die er eventueel waren. Soms werkte ze over, maar op dagen dat ze afspraken had in de avond wist ze haar werk bijna altijd op tijd af te ronden.
Ik ben geen kinderarts geworden. Wel heb ik regelmatig een uitpuilende to-do lijst, en een stapel uitschrijfbrieven liggen. Vaak liggen er aan het begin van mijn dienst al meerdere meldingen, waardoor ik weet dat het laat gaat worden. Maar dan denk ik aan haar. En begin met de eerste. Rustig, en met volle aandacht.